Het restaurant waar alles draait om omdenken. Dat is restaurant misverstand. Acht jonge mensen met dementie duiken in de keuken, samen met chefkok Ron Blaauw, en voorzien de gasten van een voortreffelijke maaltijd. Ik was een van de gelukkigen die, samen met mijn partner, aan mocht schuiven aan een van de tafels. Tafel 3.
Sinds 12 oktober is seizoen drie van restaurant Misverstand op televisie te zien. Op SBS 6 elke woensdag om 20:30 uur.
Presentatie: John de Mol.
Ik vind het geweldig om de mensen, die ons voorzagen van heerlijk eten, nu via het programma beter te leren kennen. Op de dag zelf heb ik ze natuurlijk maar even mee mogen maken.
Mijn partner en ik mochten in de zomer gezellig komen lunchen bij restaurant Misverstand in Bloemendaal. We werden ontvangen door Marianne, een vrolijke vrouw met wat woordvindingsproblemen. Ze had wat moeite met het woord Misverstand, maar werd meteen uit de brand geholpen door Ron Blaauw. Je ziet dat het begeleiden van de doelgroep helemaal vanzelf gaat, met geduld en veel humor.
Als je wilt leren hoe je met mensen met dementie om moet gaan kijk dan naar dit programma. Het laat zien dat het medemensen zijn die toevallig de pech hebben dat ze door een nare ziekte getroffen zijn.
We mochten aanschuiven bij tafel drie, onze begeleiding moest even zoeken en had een geheugensteun nodig maar als werd onze plek gevonden.
Gerda kwam de drankjes opnemen. Gerda, wat een bijzondere vrouw. Welbespraakt en vrolijk. Ze legde precies uit wat er in de cocktail zat, en toen ik vroeg wat er in de alcoholvrije cocktail zat zei ze: "hetzelfde, maar dan zonder de alcohol". Natuurlijk :-).
Je weet, als je gaat eten in een restaurant dat gerund wordt door mensen met dementie, dat er dan wel eens wat mis kan gaan, maar eigenlijk was dat helemaal geen probleem. Ik denk dat dit komt omdat begeleiders en deelnemers zo goed op elkaar ingespeeld zijn.
Als ik later naar de uitzendingen kijk zie ik wel dat er ook best wat verdriet bij komt kijken. Verdriet om verlies, verlies van jezelf en je vaardigheden. Dat is niet niks. Daarom is het zo goed dat mensen na de diagnose nog deel kunnen nemen aan de maatschappij en dit restaurant draagt daaraan bij. Het laat aan de kijker zien dat we mensen met dementie de ruimte moeten, en ik bedoel Moeten met een hoofdletter, geven om zo lang mogelijk alles wat zelf kunnen ook zelf te laten doen. De zelfstandigheid en de regie zolang mogelijk zelf laten behouden.
Het eten was heerlijk, maar met een kok als Ron Blaauw had ik ook niet anders verwacht. De bediening legde elk gerecht goed uit en vroeg ook af en toe of alles naar wens was. Zeker wel!
Halverwege de maaltijd kwam Marianne naast me zitten. Ze was moe en vond dat ze een pauze verdiende. "Als ik me hier verschuil ziet hij me niet (hij is Ron)". Helaas voor haar. hij had het in de gaten en een knipoog volgde. Marianne bleef gezellig zitten en we hebben een praatje gemaakt. Ik heb genoten van haar humor, droog, direct en adrem. Ik word sowieso al blij als ik gesprekken mag voeren met mensen met dementie. Ik kan er nog steeds van alles van leren. Ook omdat ze vaak over vroeger vertellen.
Ook Marianne heeft een heel leven achter zich, ze was iemand en je ziet dat het haar verdrietig maakt als ze de woorden niet kan vinden. Ik weet dat dit erger gaat worden, maar voor nu is het goed. Als je dementie hebt moet je per dag leven, alles doen wat je nog kunt en niet te ver vooruit kijken. Dat mogen je naasten doen als ze voorbereiden op de toekomst. Want dementie heb je niet alleen, de mensen eromheen zijn ook afscheid aan het nemen, in kleine stapjes maar het is wel afscheid.
Zoals de foto's laten zien was het eten heerlijk en fantastisch verzorgd. Ik ging voor vegetarisch en mijn man voor de beef wellington. Inmiddels heb ik op tv kunnen zien hoe ze geleerd hebben om dit te maken. En heb ik ook gezien wie er allemaal in de keuken stonden. Na het heerlijke toetje was de gezellige middag alweer voorbij. Nog onder de indruk van deze ervaring ben ik aan het denken gezet en loop ik met veel vragen rond:
- Hoe kunnen we de maatschappij zo inrichten dat mensen met dementie er zo lang mogelijk aan deel kunnen nemen?
- Wat kunnen we bedenken om ze aan het werk te houden?
- Hoe maken we mensen nog duidelijker dan vergeten niet synoniem is aan dom? Ik kom vaak mensen met dementie tegen die een laag zelfbeeld hebben omdat ze zichzelf dom vinden als dingen mis gaan.
- Zou er in de gewone restaurants plek zijn voor mensen met dementie om te werken?
- Zouden er mensen zijn die durven te investeren in vergelijkbare projecten als restaurant Misverstand?
Een op de vijf mensen krijgt dementie. Het kan iedereen overkomen, sommigen hebben meer kans om het te krijgen dan anderen, maar niemand heeft de garantie de dans te ontspringen.
We moeten met elkaar manieren verzinnen om mensen zo lang mogelijk actief en betrokken te houden.
Voor nu laten we ons inspireren en een voorbeeld nemen aan dit restaurant.
Dus kijk elke week en leer de mens met dementie kennen om zo te leren denken in mogelijkheden en niet in onmogelijkheden.
 |
| Foto: Alzheimer Nederland |
Klik om kennis te maken met de Deelnemers
Elke woensdag op 20:30 Restaurant Misverstand op SBS 6
Ik verheug me op alle volgende afleveringen!
Monika Eberhart
