Restaurant Misverstand

Het restaurant waar alles draait om omdenken. Dat is restaurant misverstand. Acht jonge mensen met dementie duiken in de keuken, samen met chefkok Ron Blaauw, en voorzien de gasten van een voortreffelijke maaltijd. Ik was een van de gelukkigen die, samen met mijn partner, aan mocht schuiven aan een van de tafels. Tafel 3.

Sinds 12 oktober is seizoen drie van restaurant Misverstand op televisie te zien. Op SBS 6 elke woensdag om 20:30 uur. 

Presentatie: John de Mol.

Ik vind het geweldig om de mensen, die ons voorzagen van heerlijk eten, nu via het programma beter te leren kennen. Op de dag zelf heb ik ze natuurlijk maar even mee mogen maken. 

Mijn partner en ik mochten in de zomer gezellig komen lunchen bij restaurant Misverstand in Bloemendaal. We werden ontvangen door Marianne, een vrolijke vrouw met wat woordvindingsproblemen. Ze had wat moeite met het woord Misverstand, maar werd meteen uit de brand geholpen door Ron Blaauw. Je ziet dat het begeleiden van de doelgroep helemaal vanzelf gaat, met geduld en veel humor. 

Als je wilt leren hoe je met mensen met dementie om moet gaan kijk dan naar dit programma. Het laat zien dat het medemensen zijn die toevallig de pech hebben dat ze door een nare ziekte getroffen zijn. 

We mochten aanschuiven bij tafel drie, onze begeleiding moest even zoeken en had een geheugensteun nodig maar als werd onze plek gevonden. 

Gerda kwam de drankjes opnemen. Gerda, wat een bijzondere vrouw. Welbespraakt en vrolijk.  Ze legde precies uit wat er in de cocktail zat, en toen ik vroeg wat er in de alcoholvrije cocktail zat zei ze: "hetzelfde, maar dan zonder de alcohol". Natuurlijk :-). 

Je weet, als je gaat eten in een restaurant dat gerund wordt door mensen met dementie, dat er dan wel eens wat mis kan gaan, maar eigenlijk was dat helemaal geen probleem. Ik denk dat dit komt omdat begeleiders en deelnemers zo goed op elkaar ingespeeld zijn. 

Als ik later naar de uitzendingen kijk zie ik wel dat er ook best wat verdriet bij komt kijken. Verdriet om verlies, verlies van jezelf en je vaardigheden. Dat is niet niks. Daarom is het zo goed dat mensen na de diagnose nog deel kunnen nemen aan de maatschappij en dit restaurant draagt daaraan bij. Het laat aan de kijker zien dat we mensen met dementie de ruimte moeten, en ik bedoel Moeten met een hoofdletter, geven om zo lang mogelijk alles wat zelf kunnen ook zelf te laten doen. De zelfstandigheid en de regie zolang mogelijk zelf laten behouden. 

Het eten was heerlijk, maar met een kok als Ron Blaauw had ik ook niet anders verwacht. De bediening legde elk gerecht goed uit en vroeg ook af en toe of alles naar wens was. Zeker wel! 

Halverwege de maaltijd kwam Marianne naast me zitten. Ze was moe en vond dat ze een pauze verdiende. "Als ik me hier verschuil ziet hij me niet (hij is Ron)". Helaas voor haar. hij had het in de gaten en een knipoog volgde. Marianne bleef gezellig zitten en we hebben een praatje gemaakt. Ik heb genoten van haar humor, droog, direct en adrem. Ik word sowieso al blij als ik gesprekken mag voeren met mensen met dementie. Ik kan er nog steeds van alles van leren. Ook omdat ze vaak over vroeger vertellen. 

Ook Marianne heeft een heel leven achter zich, ze was iemand en je ziet dat het haar verdrietig maakt als ze de woorden niet kan vinden. Ik weet dat dit erger gaat worden, maar voor nu is het goed. Als je dementie hebt moet je per dag leven, alles doen wat je nog kunt en niet te ver vooruit kijken. Dat mogen je naasten doen als ze voorbereiden op de toekomst. Want dementie heb je niet alleen, de mensen eromheen zijn ook afscheid aan het nemen, in kleine stapjes maar het is wel afscheid.                

       

        

Zoals de foto's laten zien was het eten heerlijk en fantastisch verzorgd. Ik ging voor vegetarisch en mijn man voor de beef wellington. Inmiddels heb ik op tv kunnen zien hoe ze geleerd hebben om dit te maken. En heb ik ook gezien wie er allemaal in de keuken stonden. Na het heerlijke toetje was de gezellige middag alweer voorbij. Nog onder de indruk van deze ervaring ben ik aan het denken gezet en loop ik met veel vragen rond:

- Hoe kunnen we de maatschappij zo inrichten dat mensen met dementie er zo lang mogelijk aan deel kunnen nemen?

- Wat kunnen we bedenken om ze aan het werk te houden?

- Hoe maken we mensen nog duidelijker dan vergeten niet synoniem is aan dom? Ik kom vaak mensen met dementie tegen die een laag zelfbeeld hebben omdat ze zichzelf dom vinden als dingen mis gaan.

- Zou er in de gewone restaurants plek zijn voor mensen met dementie om te werken? 

- Zouden er mensen zijn die durven te investeren in vergelijkbare projecten als restaurant Misverstand? 

Een op de vijf mensen krijgt dementie. Het kan iedereen overkomen, sommigen hebben meer kans om het te krijgen dan anderen, maar niemand heeft de garantie de dans te ontspringen. 

We moeten met elkaar manieren verzinnen om mensen zo lang mogelijk actief en betrokken te houden. 

Voor nu laten we ons inspireren en een voorbeeld nemen aan dit restaurant. 

Dus kijk elke week en leer de mens met dementie kennen om zo te leren denken in mogelijkheden en niet in onmogelijkheden.

Foto: Alzheimer Nederland 

Klik om kennis te maken met de Deelnemers

Elke woensdag op 20:30 Restaurant Misverstand op SBS 6

Ik verheug me op alle volgende afleveringen! 

Monika Eberhart 

Kent u Teun al?

Een paar weken geleden kreeg ik een boek binnen, het boek van Teun Toebes. Gesigneerd en al lag het in mijn brievenbus. Dank je wel Teun! 

Inmiddels heb ik het boek uitgelezen en staat het te pronken in de boekenkast, tussen een aantal andere boeken over dementie. 

Teun is een jonge man die er vrijwillig voor gekozen heeft om in een verpleeghuis te gaan wonen. Op de gesloten afdeling, waar zijn medebewoners allemaal een vorm van dementie hebben. Ik heb bewondering voor deze keuze, maar ik ben er ook dankbaar voor. Dit is denk ik DE manier voor iemand om te ontdekken hoe het echt is om te moeten leven op een plek waar je niet zomaar meer naar buiten kunt. Een plek waarvan je niet weet waar je bent. Een plek waar je zult blijven tot je dood en waar je in de meeste gevallen niet zelf bewust voor gekozen hebt. Een plek die als thuis moet voelen, maar het toch niet is.  

Teun kan natuurlijk wel gaan en staan waar hij wil, maar verder is hij een van hen. Een bewoner en geen verpleegkundige op de afdeling. Hij deelt de gang, de woonkamer, de keuken. Hij zet zijn retro ingerichte kamer open voor zijn buren die bij tijd en wijle bij hem op bezoek komen. Hij voert de vrijdagmiddag borrel in, om buiten naar binnen te halen. Teun gaat met zijn buren om zoals we het allemaal zouden moeten doen. Gewoon als mensen, mensen met een verleden, met een mening, met wensen, normen, waarden en een visie. Dat ze soms wat vergeten, of het even niet meer weten of begrijpen, wil niet zeggen dat het geen normale mensen zijn. 

Ik heb niet alleen het boek van Teun gelezen, maar volg hem ook als een tijd op Insta, Facebook en LinkedIn. Tja, ik mag dan wel langzaam naar de zestig kruipen maar begeef me toch in de moderne wereld en blijf graag bij. 

Soms denk ik: Teun kan zomaar mijn redding zijn. Stel dat ik over een aantal jaren dementie krijg. Ik hoop dat Teun dan zoveel verandering heeft gebracht in dementieland dat ik terecht kom op een plek waar ik mij oprecht thuis voel en waar ik tot het einde word gezien als mens, als medemens. 

Teun gaat de barricade op voor de mensen met dementie, heeft zelfs binnen weten te dringen tot de politiek om daar zijn stem te laten horen en zijn visie te laten zien.

Teun doet veel, heel veel. Het is zoveel dat ik het hier niet op ga schrijven, maar een link naar zijn website zal delen zodat zoveel mogelijk mensen hem weten te vinden. Klik dus aan het einde van dit verhaal op de link en lees alles over Teun. 

Zelf had ik voor het eerst te maken met mensen met dementie toen ik 20 jaar was. Ik werkte als huishoudelijke hulp en een van mijn eerste adressen was een ouder echtpaar. Ik wist van tevoren niet dat mw. dementie had. Ik belde aan mw. deed open. Ze keek me aan en zei:' Kind, je lijkt steeds meer op je vader'. Even was ik verbaasd, maar bijna instinctief zei ik ' Oh, bedankt voor het compliment. Dit hoor ik vaker'. Het ijs was meteen gebroken en ik heb mw. verder in de waan gelaten dat ik haar kleindochter was. Sindsdien heb ik heel veel mensen met dementie, op verschillende manieren, mogen helpen. En tot op de dag van vandaag doe ik het nog met liefde en plezier. 

Met mijn gedichten, boek, en social media probeer ik zoveel mogelijk aandacht te krijgen voor mensen met dementie en probeer ik mensen ervan te overtuigen dat het mensen zijn en geen patiënten. Dat het mensen met dementie zijn en geen dementen. Maar wat ik ook doe, ik kom amper in de buurt van wat Teun allemaal doet voor deze doelgroep. Vol energie en veelal op vrijwillige basis vecht hij voor een beter leven voor mensen met dementie. En nu gaat hij ook het theater in, om via die weg zijn boodschap nog verder over te brengen. Diepe buiging voor deze jonge man.

Teun Toebes, onthoud die naam en volg zijn visie. Deze krullebol gaat  het taboe rondom dementie verder doorbreken en zal hopelijk meer jongeren daarin meenemen zodat er een dag komt dat we echt afscheid kunnen gaan nemen van het ouderwetse verpleeghuis. Laten we gaan naar beschermde woongemeenschappen voor mensen met geheugen problemen.

Het leven van iemand met dementie eindigt niet als zij het niet meer weten, het eindigt pas als wij hen vergeten. 

Namens alle mensen met een vorm van dementie, en alvast namens de mensen die het nog gaan krijgen : Bedankt Teun voor alles wat je gedaan hebt, doet en nog gaat doen! 

Foto: Dementie.nl

Website van Teun