De volgende stap

De moeder van Monique heeft dementie. Monique schrijft regelmatig over haar moeder. 

Een volgende stap

Mijn moeder met Alzheimer gaat langzaan maar zeker achteruit. Niet alleen komt ze de deur niet zelf meer uit, ze belt nu ook bijna alles af. Ze is dan steeds niet lekker duizelig, aan de diarree, moe. 

In haar eigen vertrouwde omgeving voelt ze zich het meest zeker, maar mijn zus en ik, we maken ons zorgen. Want als ze wel echt ziek is wat ook steeds vaker voorkomt, kunnen we ook niet 24-uur per dag naast haar gaan zitten.
Na overleg wordt nu een indicatie aangevraagd en die ertoe zal leiden dat ze zal moeten gaan verhuizen naar een woon-zorg voorziening, maar mijn moeder beseft dit niet. Hoe moet je dit vertellen?

In de aanvraag voor de indicatie moesten we ook al een wenselijke locatie aangeven. Nu staat er in onze wijk zo'n voorziening, een hele mooie, die ik toevallig ook via mijn werk ken en waarvan ik weet dat het goed en mooi is.
Deze week ging ik samen met mijn zus daar kijken, er was een open rondleiding. Wat een enthousiaste top-verzorgende liep met ons mee. Het was mooi, ze vertelde het verhaal. Het gaf ons een stukje vertrouwen voor de toekomst.
Maar ja, hoe vertellen we dit aan mijn moeder en zorgen we ervoor dat ze ook de aanvraag wil ondertekenen voor het CIZ?

Gisteravond at mijn moeder weer bij mij. "Gezellig he, ik kom zo graag bij jullie". "We vinden het ook fijn mam, maar je moet niet zo snel afbellen, is niet goed voor u." Er kwam eerst een wellis nietes discussie over het makkelijk afbellen, dat ze echt al bijna 88 was en oud.
Maar we kregen een goed gesprek en ik kon tegen haar zeggen dat we ons zo zorgen maken. Dat het niet goed is dat ze zoveel alleen is. Dat we ons zorgen maken dat ze alleen is als ze ziek is. Dat het toch zo fijn zou zijn als ze ergens zou wonen, waar mensen voor haar zorgen.
En ik vertelde haar zo maar over onze rondleiding, en hoe mooi het daar was. We bekeken samen de foto's, en mijn moeder werd enthousiast. Vond wat ze zag mooi. 

Gisteravond heb ik de eerste hobbel genomen, en daarna met mijn broer en zus afgesproken dat we dit allemaal zo steeds gaan doen als we bij mijn moeder zijn, in de hoop dat er wat blijft hangen.

Vandaag aan de telefoon was ze het weer vergeten, maar de volgende keer hoop ik dat ze net zo enthousiast zal zijn.
Door nu al te investeren hoop ik, dat ze vanuit een warm gevoel gaat verhuizen. Het zal nog een poosje duren, maar er is weer een belangrijke stap gezet.

Monique

Ingezonden door Monique via Zorg met het hart. 

Op de Facebook pagina van Zorg met het hart kunt u meer mooie verhalen lezen. Neem eens een kijkje, klik hier