vrijdag 14 januari 2022

Kent u Teun al?

Een paar weken geleden kreeg ik een boek binnen, het boek van Teun Toebes. Gesigneerd en al lag het in mijn brievenbus. Dank je wel Teun! 

Inmiddels heb ik het boek uitgelezen en staat het te pronken in de boekenkast, tussen een aantal andere boeken over dementie. 

Teun is een jonge man die er vrijwillig voor gekozen heeft om in een verpleeghuis te gaan wonen. Op de gesloten afdeling, waar zijn medebewoners allemaal een vorm van dementie hebben. Ik heb bewondering voor deze keuze, maar ik ben er ook dankbaar voor. Dit is denk ik DE manier voor iemand om te ontdekken hoe het echt is om te moeten leven op een plek waar je niet zomaar meer naar buiten kunt. Een plek waarvan je niet weet waar je bent. Een plek waar je zult blijven tot je dood en waar je in de meeste gevallen niet zelf bewust voor gekozen hebt. Een plek die als thuis moet voelen, maar het toch niet is.  

Teun kan natuurlijk wel gaan en staan waar hij wil, maar verder is hij een van hen. Een bewoner en geen verpleegkundige op de afdeling. Hij deelt de gang, de woonkamer, de keuken. Hij zet zijn retro ingerichte kamer open voor zijn buren die bij tijd en wijle bij hem op bezoek komen. Hij voert de vrijdagmiddag borrel in, om buiten naar binnen te halen. Teun gaat met zijn buren om zoals we het allemaal zouden moeten doen. Gewoon als mensen, mensen met een verleden, met een mening, met wensen, normen, waarden en een visie. Dat ze soms wat vergeten, of het even niet meer weten of begrijpen, wil niet zeggen dat het geen normale mensen zijn. 

Ik heb niet alleen het boek van Teun gelezen, maar volg hem ook als een tijd op Insta, Facebook en LinkedIn. Tja, ik mag dan wel langzaam naar de zestig kruipen maar begeef me toch in de moderne wereld en blijf graag bij. 

Soms denk ik: Teun kan zomaar mijn redding zijn. Stel dat ik over een aantal jaren dementie krijg. Ik hoop dat Teun dan zoveel verandering heeft gebracht in dementieland dat ik terecht kom op een plek waar ik mij oprecht thuis voel en waar ik tot het einde word gezien als mens, als medemens. 

Teun gaat de barricade op voor de mensen met dementie, heeft zelfs binnen weten te dringen tot de politiek om daar zijn stem te laten horen en zijn visie te laten zien.

Teun doet veel, heel veel. Het is zoveel dat ik het hier niet op ga schrijven, maar een link naar zijn website zal delen zodat zoveel mogelijk mensen hem weten te vinden. Klik dus aan het einde van dit verhaal op de link en lees alles over Teun. 

Zelf had ik voor het eerst te maken met mensen met dementie toen ik 20 jaar was. Ik werkte als huishoudelijke hulp en een van mijn eerste adressen was een ouder echtpaar. Ik wist van tevoren niet dat mw. dementie had. Ik belde aan mw. deed open. Ze keek me aan en zei:' Kind, je lijkt steeds meer op je vader'. Even was ik verbaasd, maar bijna instinctief zei ik ' Oh, bedankt voor het compliment. Dit hoor ik vaker'. Het ijs was meteen gebroken en ik heb mw. verder in de waan gelaten dat ik haar kleindochter was. Sindsdien heb ik heel veel mensen met dementie, op verschillende manieren, mogen helpen. En tot op de dag van vandaag doe ik het nog met liefde en plezier. 

Met mijn gedichten, boek, en social media probeer ik zoveel mogelijk aandacht te krijgen voor mensen met dementie en probeer ik mensen ervan te overtuigen dat het mensen zijn en geen patiƫnten. Dat het mensen met dementie zijn en geen dementen. Maar wat ik ook doe, ik kom amper in de buurt van wat Teun allemaal doet voor deze doelgroep. Vol energie en veelal op vrijwillige basis vecht hij voor een beter leven voor mensen met dementie. En nu gaat hij ook het theater in, om via die weg zijn boodschap nog verder over te brengen. Diepe buiging voor deze jonge man.

Teun Toebes, onthoud die naam en volg zijn visie. Deze krullebol gaat  het taboe rondom dementie verder doorbreken en zal hopelijk meer jongeren daarin meenemen zodat er een dag komt dat we echt afscheid kunnen gaan nemen van het ouderwetse verpleeghuis. Laten we gaan naar beschermde woongemeenschappen voor mensen met geheugen problemen.

Het leven van iemand met dementie eindigt niet als zij het niet meer weten, het eindigt pas als wij hen vergeten. 

Namens alle mensen met een vorm van dementie, en alvast namens de mensen die het nog gaan krijgen : Bedankt Teun voor alles wat je gedaan hebt, doet en nog gaat doen! 


Foto: Dementie.nl







Website van Teun 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten