Mantelzorger zijn bij dementie is soms zwaar
Een gedicht van een partner van een vrouw met dementie.
Ik heb er niet om gevraagd,
het kwam zomaar op mijn pad.
De ziekte die jou trof,
de ziekte waardoor je mij vergat.
We hebben het samen moeten doen,
en toch deed ik het alleen.
Ik was er voor jou,
jij was ver van mij heen.
Alles hebben we gedeeld,
alles deden we met elkaar.
Totdat jij mij niet meer kende,
toen werd het leven pas zwaar.
Na jaren van vergeten,
jaren van verdriet.
Is het nu eindelijk voorbij,
ik moet huilen, maar ik kan het niet.
Jij rust nu in vrede,
ik heb vredige rust.
60 jaar was je mijn vrouw,
ik ga je missen, ik ben in rouw.
Vergeef me mijn lief,
vergeef me voor mijn opgeluchte gevoel
Ik weet dat je, nu je er niet meer bent,
begrijpt wat ik bedoel.
Monika Eberhart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten