We moeten belevingsgericht werken, dat vind ik zelf geen keuze maar een plicht! Je kan mensen met dementie alleen helpen als je ze vanuit hun wensen en behoeftes begeleid en helpt. Gelukkig wordt er steeds meer op deze manier gewerkt, maar het kan geen kwaad om er zo nu en dan aandacht aan te besteden.
Frans legt het uit in zijn blog
Frans heeft dementie en houdt een blog bij. Zijn verhalen zouden door iedereen die in de zorg werkt, of wil gaan werken, gelezen moeten worden. Het helpt nl. om je beter in te leven in de persoon met dementie.
In een van zijn blogs legt Frans uit waarom structuur belangrijk is voor hem. In dit geval omschrijft hij een dag op de dagopvang die anders verloopt dan dat hij gewend is.
Frans schreef:
Het is vrijdag dagopvang, de taxi komt loop nog even na of ik alles bij me heb. De hond is uit geweest, Renate is net naar haar werk. In de gang hangt een groot memo bord met de belangrijkste dingen van elke dag, die loop ik even na. Mijn koffer voor vandaag op de dagopvang zet ik bij de voordeur. Oké, ik heb voor mijn gevoel weer alles op één rij, nog even een paar minuten en dan komt de taxi.
Het is een rit van ongeveer 25 minuten, vaak zitten we met 3 soms 4 man in de auto, nu vanwege de vakantie met 3 ik was de laatste in de ophaal route. Bij de aankomst op de dagopvang werd het structuur in één keer verbroken en werden we naar buiten gedigereerd, het is mooi weer we drinken daar de koffie werd er gemeld. In plaats van even rustig naar onze huiskamer je spullen neerzetten en ieder zijn vaste ritueel en of handelingen dan uitvoeren moest je gaan zitten en afwachten wat nu de bedoeling is. Het is ook wel goed gekomen maar als we de leiding op een cijfer moesten geven voor het grootste deel van de ochtend, was het net een voldoende voor de uitvoering. Het idee wat er achter zat wat we later begrepen dat was goed.
In de middag kregen we te horen dat mevrouw A, na een andere afdeling is overgegaan. Op dat moment zie je ook aan de reactie’s van andere dat het iedereen raakt. Er word nooit inhoudelijk gesproken waarom en dat vind ik ook wat respect verdiend aan de Leiding en het beleid. Later deze middag kwam ik er achter dat meneer X, een jonge man 44 jaar met 2 jonge kinderen intern is opgenomen in het huis. We zaten vaak bij elkaar in de taxi afgelopen half jaar.
2 verschillende mensen jonge mensen, ieder met een gezin familie en alles daarom heen. Het houd me indirect bezig en het laat me niet zo maar los. Allebei een ander vorm van dementie, ieder een mooie persoonlijkheid als mens. Het maakt me verdrietig, en natuurlijk weet ik dat elke persoon op een andere manier een andere snelheid en andere vorm een andere………
Maar het valt wel onder Dementie, Jonge mensen, iemand als ik !
En of het nou eerlijk is of niet, en of het je overkomt of niet, en er kunnen nog zo veel positieve argumentaties woorden aangebracht, het blijven jonge mensen, jonge gezinnen....
Meer blogs van Frans lezen? Ik raad het u aan! Lees verder.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten