Een glimlach kan wonderen verrichten
Hij is boos
Ik kom zijn kamer binnen, doe het licht aan en loop naar zijn bed. "Goedemorgen, meneer Jansen". Hij opent zijn ogen en kijkt me boos aan: "alweer een nieuwe", zegt hij brommend.
Ik kan me zo goed voorstellen dat meneer Jansen boos is! Een paar keer per week staat er een nieuw gezicht aan zijn bed, hij weet nooit van tevoren wie er komt en wat hem te wachten staat. Elke keer wordt hij anders benaderd, elke keer krijgt hij dezelfde vragen………hij is het zat! En ik ben vandaag de druppel die de emmer doet overlopen.
Hij begint met een reeks vloeken (en ik herhaal ze niet) om vervolgens te zeggen dat hij vandaag de hele dag in bed wil blijven liggen, dan hoeft er ook geen vreemde te komen om hem erin te leggen.
Wat nu?
Even voel ik me wanhopig worden, voor mij is het de zoveelste cliënt voor wie ik een vreemde ben, de zoveelste waarbij ik de benaderingswijze af moet tasten, de zoveelste die mij af wil wijzen omdat ik vreemd ben.
Met een zachte stem en een glimlach kijk ik hem aan en zeg: “Goedemorgen meneer Jansen, heeft u goed geslapen?” Hij kijkt me aan en zegt: “Prima, maar ga nu maar weg want ik sta toch niet op!”. Ik kijk hem nogmaals glimlachend aan en geef aan dat ik de kamer ga verlaten zodat hij nog een poosje kan slapen.
Na een half uur doe ik een tweede poging. Ik doe zachtjes de deur open, het licht aan en loop naar het bed. Ik kijk naar meneer en als hij opkijkt glimlach ik. “Goedemorgen zuster” zegt hij terwijl hij zich naar mij toe draait en vervolgens vraagt wat ik kom doen. Ik zeg zachtjes “ik kom vragen of ik u mag helpen met opstaan zodat we samen kunnen gaan ontbijten”. Meneer slaat de deken open en laat zich uit bed helpen, hij zegt:”Ik ken u niet hé?” “nee, u kent mij niet, maar ik ken u ook niet dus misschien moeten we ons maar aan elkaar voorstellen voordat ik u mag helpen met douchen en aankleden?” Hij kijkt me stil aan en ik voel het spannende moment, de stilte waarin ik niet weet of ik geaccepteerd of afgewezen wordt. Voordat hij iets kan zeggen pak ik zijn hand vast en glimlach, ik glimlach afwachtend……..
Hij zegt niets, hij zucht, hij kijkt naar beneden, hij kijkt om zich heen……”Ik ben Piet!”zegt hij opeens. “Ik ben Sonja, aangenaam”.
Hij is blij
Ik help meneer uit bed en geef hem zijn rollator om vervolgens samen naar de badkamer te lopen. In de badkamer laat hij zich door mij helpen, maar hij zegt niet veel.
Op het moment dat ik het douchewater iets warmer zet en een poosje over zijn rug laat lopen kijkt hij mij aan, hij glimlacht. En ik?, ik glimlach terug…….
Remember: A smile says more than a thousand words
Note: Dhr. Jansen heeft dementie.
Monika Eberhart
Verstelbare bedtafel op wielen € 55,-
Hij is boos
Ik kom zijn kamer binnen, doe het licht aan en loop naar zijn bed. "Goedemorgen, meneer Jansen". Hij opent zijn ogen en kijkt me boos aan: "alweer een nieuwe", zegt hij brommend.
Ik kan me zo goed voorstellen dat meneer Jansen boos is! Een paar keer per week staat er een nieuw gezicht aan zijn bed, hij weet nooit van tevoren wie er komt en wat hem te wachten staat. Elke keer wordt hij anders benaderd, elke keer krijgt hij dezelfde vragen………hij is het zat! En ik ben vandaag de druppel die de emmer doet overlopen.
Hij begint met een reeks vloeken (en ik herhaal ze niet) om vervolgens te zeggen dat hij vandaag de hele dag in bed wil blijven liggen, dan hoeft er ook geen vreemde te komen om hem erin te leggen.
Wat nu?
Even voel ik me wanhopig worden, voor mij is het de zoveelste cliënt voor wie ik een vreemde ben, de zoveelste waarbij ik de benaderingswijze af moet tasten, de zoveelste die mij af wil wijzen omdat ik vreemd ben.
Met een zachte stem en een glimlach kijk ik hem aan en zeg: “Goedemorgen meneer Jansen, heeft u goed geslapen?” Hij kijkt me aan en zegt: “Prima, maar ga nu maar weg want ik sta toch niet op!”. Ik kijk hem nogmaals glimlachend aan en geef aan dat ik de kamer ga verlaten zodat hij nog een poosje kan slapen.
Na een half uur doe ik een tweede poging. Ik doe zachtjes de deur open, het licht aan en loop naar het bed. Ik kijk naar meneer en als hij opkijkt glimlach ik. “Goedemorgen zuster” zegt hij terwijl hij zich naar mij toe draait en vervolgens vraagt wat ik kom doen. Ik zeg zachtjes “ik kom vragen of ik u mag helpen met opstaan zodat we samen kunnen gaan ontbijten”. Meneer slaat de deken open en laat zich uit bed helpen, hij zegt:”Ik ken u niet hé?” “nee, u kent mij niet, maar ik ken u ook niet dus misschien moeten we ons maar aan elkaar voorstellen voordat ik u mag helpen met douchen en aankleden?” Hij kijkt me stil aan en ik voel het spannende moment, de stilte waarin ik niet weet of ik geaccepteerd of afgewezen wordt. Voordat hij iets kan zeggen pak ik zijn hand vast en glimlach, ik glimlach afwachtend……..
Hij zegt niets, hij zucht, hij kijkt naar beneden, hij kijkt om zich heen……”Ik ben Piet!”zegt hij opeens. “Ik ben Sonja, aangenaam”.
Hij is blij
Ik help meneer uit bed en geef hem zijn rollator om vervolgens samen naar de badkamer te lopen. In de badkamer laat hij zich door mij helpen, maar hij zegt niet veel.
Op het moment dat ik het douchewater iets warmer zet en een poosje over zijn rug laat lopen kijkt hij mij aan, hij glimlacht. En ik?, ik glimlach terug…….
Remember: A smile says more than a thousand words
Note: Dhr. Jansen heeft dementie.
Monika Eberhart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten