Wat moeten we toch met moeder doen?
Het is een vraag die je liever niet wilt stellen, maar als je een moeder met dementie hebt kan het zomaar gebeuren dat je ervoor komt te staan.
Het begon met de diagnose: Alzheimer. Daar hadden we het mee te doen. Toen de arts de woorden uitsprak keek moeder me wanhopig en vragend aan.
Zelf hadden we al lang het vermoeden dat moeder misschien dementie had. Ze vergat steeds meer, ging steeds slechter voor zichzelf zorgen en vertelde verhalen waar wij geen touw meer aan vast konden knopen.
Elke vrijdag ging ik bij haar bezoek en beetje bij beetje zag ik haar achteruit gaan. De limiet was bereikt toen ik binnen kwam en ze de elektrische waterkoker op het vuur had gezet om water te koken voor een kopje thee. De kamer begon al blauw te worden en de lucht was niet te harden.
Ik besloot dat er iets moest gebeuren, moeder kon in mijn ogen eigenlijk niet langer alleen wonen.
Samen met mijn zus zijn we op zoek gegaan naar mogelijkheden. Stap 1 was de huisarts, deze verwees ons al snel door naar een geriater waar allerlei tests met moeder gedaan werden. Na een week kregen we al de uitslag, Alzheimer. Moeder heeft dementie :-(.
Het ergste vonden we dat ze eigenlijk pas 71 jaar is!
Na de uitslag zijn we met moeder koffie gaan drinken en hebben we samen een paar traantjes gelaten. Na ons vermand te hebben zijn we gaan googelen hoe we het verder aan moesten pakken, maar we zagen door de bomen het bos niet meer. Toen zijn we maar gewoon gaan zoeken naar een casemanager dementie in de buurt en zijn we gaan bellen. We maakten een afspraak met casemanager José, over een week zou ze op huisbezoek komen.
José kon ons gelukkig heel veel vertellen over de mogelijkheden voor mensen met dementie. Thuisbegeleiding, dagopvang, mantelzorg ondersteuning, thuiszorg, het Alzheimercafé, verpleeghuizen.
Dagopvang klonk ons goed in de oren. Hiervoor hadden we een beschikking "Begeleiding Groep" voor nodig, dit konden we via de gemeente aanvragen en dan zou er een dame van de gemeente langskomen om te beoordelen of moeder wel of niet naar de dagopvang zou mogen. José wist wel een leuke locatie waar moeder het vast naar haar zin zou hebben, we waren welkom om daar eerst eens te gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. We vonden dagopvang "Ons Dorp" een ideale plek voor moeder. Een gezellige huiskamer met allemaal jeugdherinneringen, lieve begeleiding en een groep van ongeveer 8 mensen, allemaal met dementie. Moeder vond het bezoekje aan Ons Dorp prachtig en de koffie die ze kreeg vond ze ontzettend lekker, volgens haar had ze nooit eerder zulke lekker koffie gedronken.
Na het bezoekje aan Ons Dorp hebben we een afspraak gemaakt met de gemeente. De meneer aan de telefoon zei, zo vriendelijk mogelijk: "we kunnen u in de agenda zetten op donderdag 26 februari". Dat is over .......6 WEKEN??? Wat doen we met moeder tot die tijd? Dat wist meneer niet, we moesten maar elke dag om de beurt bij haar op bezoek gaan.
We hadden geen keuze, de afspraak in de agenda gezet en maar hopen dat we de wachtweken goed door zouden komen.
Het is teveel om te vertellen wat er in die zes weken allemaal gebeurd is, weglopen, niet meer willen douchen, uit de vuilnis eten, inco's in de wasmachine stoppen.........teveel.
Op 26 februari kwam dan eindelijk de dame van de gemeente. Ze ging een keukentafel gesprekje met moeder aan:
- Goedemorgen mevr. de Wit, hoe gaat het met u?
- Oh goed hoor, met mij gaat alles prima.
- Dat is fijn om te horen.
- Mevr. de Wit, zou u mij kunnen vertellen wat uw hobby's zijn?
- Hobby's? Oh ik doe van alles hoor, wandelen, fietsen, koken, breien en televisie kijken.
- Kunt u dat allemaal nog?
- Natuurlijk kan ik dat allemaal nog! Wat is dat voor vraag?
- Na ja, u wordt al iets ouder. Ik kan me voorstellen dat niet alles meer vanzelf gaat. Heeft u hulp in de huishouding?
- Mijn dochter zeemt de ramen, de rest doe ik allemaal zelf hoor. Je moet in beweging blijven he?
- En hoe gaat dat met douchen? Kunt u dat nog zelf?
- Uiteraard kan ik dat zelf, ik sta elke morgen onder de douche en soms neem ik een bad. Heerlijk! Dan kon vroeger niet weet u? Dan moesten we op zaterdag in de tobbe en als je pech had was je als laatste aan de beurt en was je water koud.
- En de boodschappen? wie doet die?
- Ik ga elke dag op de fiets voor verse boodschappen en elke zaterdag komt mijn dochter helpen met de zware spullen.
- Krijgt u wel eens bezoek?
- Ja hoor, er komt hier van alles over de vloer. Jopie, de buurvrouw komt elke ochtend een kopje koffie drinken.
Als het keukentafel gesprekje voorbij is laat de dame ons weten dat we binnen twee weken bericht krijgen of moeder een beschikking krijgt.
Helaas, moeder werd "te goed" bevonden om in aanmerking te komen voor een beschikking begeleiding groep. Onze teleurstelling was groot, maar we konden er niets tegenin brengen. Volgens de dame van de gemeente kan moeder zich nog goed zelf vermaken en kunnen haar twee dochters goed voor haar zorgen. Er is volgens de regels van de gemeente, genoeg mantelzorg in de buurt om moeder op te vangen.
Het klopt, wij kunnen goed voor haar zorgen. Mijn zus woont 178 km van moeder vandaan en ik om de hoek, maar ik heb een baan van 40 uur en ben alleenstaande moeder met vier kinderen. Maar, als we voor moeder zorgen dan doen we het goed, dat is waar.
We zijn nu vier maanden verder en inmiddels komt er twee keer per week iemand van de thuiszorg die moeder probeert te helpen met douchen. Helaas lukt dit bijna nooit want ze zegt dat ze het zelf allemaal doet.
Ik ga nu elke avond na mijn werk even bij haar op bezoek, ze voelt zich dan gecontroleerd vertrouwd mijn bezoekjes niet. Als ik vraag wat ze allemaal gedaan heeft zegt ze natuurlijk dat ze van alles heeft ondernomen. Van de buurvrouw (die een oogje in het zeil houdt) hoor ik helaas andere verhalen. Moeder gaat elke dag wandelen, ze dwaalt door het dorp, zoekt eten in vuilnisbakken, belt bij iedereen aan, dorpsbewoners moeten haar dagelijks naar huis brengen. Ze is de weg helemaal kwijt en weet soms zelfs niet of het dag of nacht is. Ze zien haar soms tegen middernacht naar buiten gaan. Tot nu toe loopt het allemaal goed af, maar het wordt steeds gevaarlijker.
Ik heb vorige week maar weer contact opgenomen met José en haar uitgelegd dat het zo niet langer kan. Haar advies is om moeder op te laten nemen in een verpleeghuis op een gesloten afdeling. Gezien de situatie nu zou ze makkelijk een ZZP5 kunnen krijgen en dat is de indicatie die nodig is om opgenomen te worden.
Het advies van José moet ik even verwerken..........is dit wat wij voor moeder willen? Is dit wat we met haar moeten doen? Haar opsluiten?
Ik kan er niets aan doen, maar ik wordt overvallen met de vraag of ze misschien minder snel achteruit was gegaan als ze wel naar Ons Dorp had mogen gaan. Ik denk nl. van wel..............en dan had opsluiten misschien nog even, nog heel even kunnen wachten.
Monika Eberhart
Het is een vraag die je liever niet wilt stellen, maar als je een moeder met dementie hebt kan het zomaar gebeuren dat je ervoor komt te staan.
Het begon met de diagnose: Alzheimer. Daar hadden we het mee te doen. Toen de arts de woorden uitsprak keek moeder me wanhopig en vragend aan.
Zelf hadden we al lang het vermoeden dat moeder misschien dementie had. Ze vergat steeds meer, ging steeds slechter voor zichzelf zorgen en vertelde verhalen waar wij geen touw meer aan vast konden knopen.
Elke vrijdag ging ik bij haar bezoek en beetje bij beetje zag ik haar achteruit gaan. De limiet was bereikt toen ik binnen kwam en ze de elektrische waterkoker op het vuur had gezet om water te koken voor een kopje thee. De kamer begon al blauw te worden en de lucht was niet te harden.
Ik besloot dat er iets moest gebeuren, moeder kon in mijn ogen eigenlijk niet langer alleen wonen.
Samen met mijn zus zijn we op zoek gegaan naar mogelijkheden. Stap 1 was de huisarts, deze verwees ons al snel door naar een geriater waar allerlei tests met moeder gedaan werden. Na een week kregen we al de uitslag, Alzheimer. Moeder heeft dementie :-(.
Het ergste vonden we dat ze eigenlijk pas 71 jaar is!
Na de uitslag zijn we met moeder koffie gaan drinken en hebben we samen een paar traantjes gelaten. Na ons vermand te hebben zijn we gaan googelen hoe we het verder aan moesten pakken, maar we zagen door de bomen het bos niet meer. Toen zijn we maar gewoon gaan zoeken naar een casemanager dementie in de buurt en zijn we gaan bellen. We maakten een afspraak met casemanager José, over een week zou ze op huisbezoek komen.
José kon ons gelukkig heel veel vertellen over de mogelijkheden voor mensen met dementie. Thuisbegeleiding, dagopvang, mantelzorg ondersteuning, thuiszorg, het Alzheimercafé, verpleeghuizen.
Dagopvang klonk ons goed in de oren. Hiervoor hadden we een beschikking "Begeleiding Groep" voor nodig, dit konden we via de gemeente aanvragen en dan zou er een dame van de gemeente langskomen om te beoordelen of moeder wel of niet naar de dagopvang zou mogen. José wist wel een leuke locatie waar moeder het vast naar haar zin zou hebben, we waren welkom om daar eerst eens te gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. We vonden dagopvang "Ons Dorp" een ideale plek voor moeder. Een gezellige huiskamer met allemaal jeugdherinneringen, lieve begeleiding en een groep van ongeveer 8 mensen, allemaal met dementie. Moeder vond het bezoekje aan Ons Dorp prachtig en de koffie die ze kreeg vond ze ontzettend lekker, volgens haar had ze nooit eerder zulke lekker koffie gedronken.
Na het bezoekje aan Ons Dorp hebben we een afspraak gemaakt met de gemeente. De meneer aan de telefoon zei, zo vriendelijk mogelijk: "we kunnen u in de agenda zetten op donderdag 26 februari". Dat is over .......6 WEKEN??? Wat doen we met moeder tot die tijd? Dat wist meneer niet, we moesten maar elke dag om de beurt bij haar op bezoek gaan.
We hadden geen keuze, de afspraak in de agenda gezet en maar hopen dat we de wachtweken goed door zouden komen.
Het is teveel om te vertellen wat er in die zes weken allemaal gebeurd is, weglopen, niet meer willen douchen, uit de vuilnis eten, inco's in de wasmachine stoppen.........teveel.
Op 26 februari kwam dan eindelijk de dame van de gemeente. Ze ging een keukentafel gesprekje met moeder aan:
- Goedemorgen mevr. de Wit, hoe gaat het met u?
- Oh goed hoor, met mij gaat alles prima.
- Dat is fijn om te horen.
- Mevr. de Wit, zou u mij kunnen vertellen wat uw hobby's zijn?
- Hobby's? Oh ik doe van alles hoor, wandelen, fietsen, koken, breien en televisie kijken.
- Kunt u dat allemaal nog?
- Natuurlijk kan ik dat allemaal nog! Wat is dat voor vraag?
- Na ja, u wordt al iets ouder. Ik kan me voorstellen dat niet alles meer vanzelf gaat. Heeft u hulp in de huishouding?
- Mijn dochter zeemt de ramen, de rest doe ik allemaal zelf hoor. Je moet in beweging blijven he?
- En hoe gaat dat met douchen? Kunt u dat nog zelf?
- Uiteraard kan ik dat zelf, ik sta elke morgen onder de douche en soms neem ik een bad. Heerlijk! Dan kon vroeger niet weet u? Dan moesten we op zaterdag in de tobbe en als je pech had was je als laatste aan de beurt en was je water koud.
- En de boodschappen? wie doet die?
- Ik ga elke dag op de fiets voor verse boodschappen en elke zaterdag komt mijn dochter helpen met de zware spullen.
- Krijgt u wel eens bezoek?
- Ja hoor, er komt hier van alles over de vloer. Jopie, de buurvrouw komt elke ochtend een kopje koffie drinken.
Als het keukentafel gesprekje voorbij is laat de dame ons weten dat we binnen twee weken bericht krijgen of moeder een beschikking krijgt.
Helaas, moeder werd "te goed" bevonden om in aanmerking te komen voor een beschikking begeleiding groep. Onze teleurstelling was groot, maar we konden er niets tegenin brengen. Volgens de dame van de gemeente kan moeder zich nog goed zelf vermaken en kunnen haar twee dochters goed voor haar zorgen. Er is volgens de regels van de gemeente, genoeg mantelzorg in de buurt om moeder op te vangen.
Het klopt, wij kunnen goed voor haar zorgen. Mijn zus woont 178 km van moeder vandaan en ik om de hoek, maar ik heb een baan van 40 uur en ben alleenstaande moeder met vier kinderen. Maar, als we voor moeder zorgen dan doen we het goed, dat is waar.
We zijn nu vier maanden verder en inmiddels komt er twee keer per week iemand van de thuiszorg die moeder probeert te helpen met douchen. Helaas lukt dit bijna nooit want ze zegt dat ze het zelf allemaal doet.
Ik ga nu elke avond na mijn werk even bij haar op bezoek, ze voelt zich dan gecontroleerd vertrouwd mijn bezoekjes niet. Als ik vraag wat ze allemaal gedaan heeft zegt ze natuurlijk dat ze van alles heeft ondernomen. Van de buurvrouw (die een oogje in het zeil houdt) hoor ik helaas andere verhalen. Moeder gaat elke dag wandelen, ze dwaalt door het dorp, zoekt eten in vuilnisbakken, belt bij iedereen aan, dorpsbewoners moeten haar dagelijks naar huis brengen. Ze is de weg helemaal kwijt en weet soms zelfs niet of het dag of nacht is. Ze zien haar soms tegen middernacht naar buiten gaan. Tot nu toe loopt het allemaal goed af, maar het wordt steeds gevaarlijker.
Ik heb vorige week maar weer contact opgenomen met José en haar uitgelegd dat het zo niet langer kan. Haar advies is om moeder op te laten nemen in een verpleeghuis op een gesloten afdeling. Gezien de situatie nu zou ze makkelijk een ZZP5 kunnen krijgen en dat is de indicatie die nodig is om opgenomen te worden.
Het advies van José moet ik even verwerken..........is dit wat wij voor moeder willen? Is dit wat we met haar moeten doen? Haar opsluiten?
Ik kan er niets aan doen, maar ik wordt overvallen met de vraag of ze misschien minder snel achteruit was gegaan als ze wel naar Ons Dorp had mogen gaan. Ik denk nl. van wel..............en dan had opsluiten misschien nog even, nog heel even kunnen wachten.
Monika Eberhart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten