Bobby
Lang geleden, toen ik nog als verzorgende in de thuiszorg werkte, ontmoette ik een mevr. met dementie die alleen woonde. Ze had een medebewoner die haar dag en nacht gezelschap hield.
Bobby was een kleine beer van ongeveer 25 centimeter. Hij week nooit van de zijde van mevr.
Als ik 's morgens kwam om haar te helpen met wassen en aankleden lag ze nog in bed met Bobby in haar armen. Ik moest haar dan zachtjes wakker makken anders zou Bobby schrikken.
Als ze eenmaal wakker was stond ze op en liep ze naar het raam waar ze Bobby op de vensterbank zette zodat hij naar buiten kon kijken. " Wacht hier maar op mij, ik kom na het douchen terug", zei ze dan met liefdevolle stem. De liefde voor haar beer was zo groot dat ik soms bijna vergat dat het hier om een speelgoed ging. Als vanzelf ging ik mee in haar belevingswereld en gaf ik Bobby ook een knuffel voordat ik met mevr. richting de douche liep.
Na het douchen ging mevr., gewikkeld in een handdoek, eerst Bobby halen en kwam dan naar de slaapkamer waar ik haar verder kon helpen met aankleden. Bobby werd dan tegen het kussen aan gezet en daar mocht hij toekijken. Soms liet ze me weten dat het ok was dat hij daar zat terwijl ik haar hielp: " Het is wel een jongen, maar we zijn al zo lang samen dat hij mij blote billen best mag zien hoor". Dan keek ze naar de beer en gaf hem een knipoog.
Tussen de middag moest ik ook altijd naar mevr. om haar te helpen met haar middageten. Dan trof ik haar standaard in de stoel aan waar ze dan met Bobby op schoot zat. Soms had ze dan een onderonsje met Bobby: " daar heb je die mevr. die denkt dat ze zo mooi kan zingen, maar niet weet dat ze vals klinkt". Ik liep tijdens mij werk nl. altijd te zingen en vaak liedjes die de ouderen kenden zodat ze met me mee konden doen. Deze mevr. bleek daar niet van gecharmeerd te zijn, ze deed wel met me mee maar even later liet ze dan aan Bobby weten dat ze mijn gezang maar stom vond. Ze kon goed haar hart luchten bij haar beer.
Tussen de middag at mevr. standaard zalm en dronk ze een kopje thee. Ik nam dan koffie met mijn boterham en ging gezellig bij haar zitten. Bobby kreeg nooit wat te eten. Volgens mevr. had hij nooit eten nodig en hij viel ook nooit af.
Het waren gezellige momenten, de middagen dat we samen aten en Bobby toekeek. Mevr. sprak dan met mij via haar beer en soms had ze een helder moment en dan keek ze me aan en zei: " Je gaat toch bijna met vakantie?".
Een hulpmiddel bij verwerken
Soms vertelde mevr. mij over mannen die geweest waren die van alles weg kwamen halen, maar gelukkig had Bobby ze aan het schrikken gemaakt en waren ze weer weggegaan. Bobby was dapper en schoot haar altijd te hulp. Ze gaf hem dan kusjes om hem te bedanken.
Als mevr. iets meemaakte dat ze niet kon plaatsen of niet begreep dan voerde ze hele gesprekken met Bobby en keek ze hem serieus diep in de ogen aan. Ze gaf dan ook antwoord op zijn vragen, vragen die allen zij kon horen natuurlijk.
De beer was duidelijk een goed hulpmiddel voor mevr. om dingen te verwerken die ze meemaakte, of dacht mee te maken. Daardoor werd zij rustig en was ze in staat om nog alleen in haar flatje te wonen. Ze had een twee kamer woning en was helemaal alleen. Ze had geen kinderen, alleen een nicht die eens in de twee weken kwam en haar hielp met boodschappen en andere zaken die geregeld moesten worden.
Mevr. was wel getrouwd geweest, maar kon zich dit niet meer herinneren. Haar hele wereld draaide nu om haar beer.
Is het wel verstandig? een volwassen mens met een beer laten spelen?
Wat betreft gebruik maken van speelgoed voor mensen met dementie zijn de meningen verdeeld. Er zijn nog steeds mensen die vinden dat het kinderachtig is. Maar, ik vraag mij af wat het probleem is als de persoon zelf aangeeft het prettig te vinden. Of als je merkt dat iemand rustig wordt van een knuffel of een pop, dan kan het toch niet schadelijk zijn.
Er zijn genoeg mensen die volwassen zijn en met lego spelen, lego is ook speelgoed net als een pop of een beer.
In het filmpje hieronder kan je zien wat een babypop doet met ouderen met dementie.
Onderzoekers aan het Newcastle General Hospital in Engeland hebben ontdekt dat het gebruiken van poppen en knuffels veel toevoegt aan het leven van mensen met dementie. Maar dat er ook nadelen zijn.
De voor en de nadelen die in het onderzoek naar boven kwamen
Voordelen:
- Mensen met dementie vertoonden meer interactie en gingen weer met anderen communiceren
- De bloeddruk werd lager
- Agitatie en stress werd verzacht
- De ouderen met dementie leken vrolijker
- Wegkoopgedrag werd minder
- Ze waren geïnteresseerd in de zorgactiviteiten
Nadelen:
- Onenigheid over van wie de pop is
- De poppen kregen te eten (poppen moeten dus wel afwasbaar zijn)
- Soms sloeg het door en hadden de bewoners helemaal geen aandacht meer voor de omgeving
- Sommige familie en naasten vonden het vernederend om te zien
- Niet iedereen had er begrip voor, het werd door sommigen gezien als kinderachtig
Het hele onderzoek kunt u hier lezen.
Uit het resultaat van bovenstaand onderzoek lijken de voordelen groter dan de nadelen. Ik denk dat het heel belangrijk is om goed te kunnen onderbouwen waarom je iemand met dementie een pop of knuffel aanbied en dat het goed is om het duidelijk met familie en mantelzorgers te bespreken.
Naar mijn mening is het allerbelangrijkste dat de persoon met dementie zich zo prettig mogelijk voelt, als dit te realiseren is met behulp van een pop, beer of andere knuffel dan zie ik daar het kwaad niet in.
We moeten ons blijven realiseren dat iemand met gevorderde dementie niet meer de persoon is die het ooit was, we moeten denken vanuit de belevingswereld van de persoon met dementie en niet vanuit onze eigen belevingswereld.
Monika Eberhart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten